![Sansevierian](https://www.sansevieria.com.pl/wp-content/uploads/2023/03/BALLYI_10.png)
Synonimy
- Sansevieria ballyi L.E.Newton
- Sansevieria ballyi var. robertsoniae L.E.Newton
- Sansevieria tsavoensis Pfennig in Heitz & Zelle
Sansevieria ballyi pochodzi z wschodniej Afryki tropikalnej a konkretnie z południowej Kenii i Tanzanii. Typowa dla niej lokalizacja to Kivuko Hill – skalisty grzbiet w obrębie dużego prywatnego rancza w dystrykcie Taita na południowym wschodzie Kenii. Występuje na wysokości od 150 do 1000 metrów n.p.m.
Nazwa gatunkowa „ballyi” upamiętnia dr Petera R.O.Bally (1895–1980), szwajcarskiego botanika pracującego w Muzeum Coryndon w Nairobi, który pierwotnie był uznawany za odkrywcę tego gatunku. Nadana została w 2004 r. przez Leonarda E. Newtona publikacja w British Cactus and Succulent Journal vol. 22, choć do dzisiaj często spotyka się nazwę Sansevieria sp. Bally 12681.
Peter Bally wpisując odkrytą roślinę do swojego dziennika opisał ją jako “B 12681 Sansevieria aff. S. gracillis N.E. Brown” będąc przekonanym, że to właśnie kolejna odmiana gatunku gracillis.
W 2016 roku nowoodkryte dzienniki terenowe z 1960 r., które zostały opublikowane w ramach projektu „Werner Rauh Heritage Project” dowodzą, że gatunek został odkryty trzy lata wcześniej przez Wernera Rauha podczas wyprawy przez Kenię. Jego zbiory przechowywane są w Herbarium Heidelberg (HEID).
Horst Pfennig zamierzał opublikować ten takson jako S. tsavoensis, ale nazwa ta pozostała nomen nudum zgodnie z artykułem 38.1 ICN (Turland et al. 2018). Takson został później opublikowany jako S. ballyi przez Newtona (2004) bez znajomości zamierzonej nazwy Pfenniga
Badania wykazuły znaczną zmienność wielkości rozet, długości liści, długości rozłogów i koloru liści, od bladozielonego do prawie białego z poprzecznymi pasmami o różnej szerokości. Populacja o jaśniejszym kolorze liści i bardzo gładkiej powierzchni liści została po raz pierwszy opublikowana jako odmiana; Sansevieria ‘Ann Robertson’ (Newton 2010b: 12) i jej blady kolor liści uznano później za „normalną zmienność w obrębie gatunku” (Newton 2010b: 12). Później populacja została podniesiona do rangi odmianowej jako Sansevieria ballyi var. robertsoniae (Newton 2015: 11). Rośliny o krótkich, gładkich liściach zostały zebrane już w 1960 roku przez W. Rauha, Heidelberg [D = Deutschland (Niemcy)] wraz z typowymi roślinami o szorstkiej powierzchni na wzgórzach Mutomo.
Rośliny o gładkich liściach zostały postrzegane przez Mansfelda jako naturalna odmiana (2017: 33–34). W konsekwencji S. ballyi var. robertsoniae mieści się w zakresie zmienności spotykanym u S. ballyi (var. ballyi) i dlatego jest określana jako synonim.
![Ballyi KEW Ballyi KEW](https://www.sansevieria.com.pl/wp-content/uploads/2023/03/Ballyi_KEW-678x1024.jpg)
Sansevieria ballyi jest niewielką byliną sukulentową, tworzącą rozetki z wzorzystymi cylindrycznymi liśćmi. Liście są ciemnozielone z jasnozielonymi poprzecznymi pasami, sztywne i osiągają około 6-12 cm długości, wyginając się wzdłużnie, tworząc rowek.
Jest blisko spokrewniona z innym gatunkiem, Sansevieria gracilis. Jednak różni się od niego krótszymi rozłogami i krótszymi liśćmi o chropowatej strukturze oraz krótszym kwiatostanem i charakterystycznym barwnym paskiem na liściach.
S. ballyi rozrasta się za pomocą naziemnych rozłogów przypominających pająka, które osiągają około 15 cm długości, a następnie zapuszczają korzenie, tworząc nowe rośliny. Z wiekiem może tworzyć gęste skupiska.
Kwitnie zielonkawobiałymi kwiatami o długości około 2,5 cm, zebranymi w grono o długości do 15 cm. Każde skupisko zawiera zwykle dwa kwiaty. Dracaena ballyi nie jest wysoką rośliną i osiąga maksymalną wysokość około 25 cm. Sprawia to, że w domowej hodowli nadaje się do małych doniczek oraz typu zwisającego.
Dobrze radzi sobie w niemal każdym oświetleniu – czy to w jasnym świetle i pełnym słońcu czy niskim świetle lub cienistych miejscach. Ma dobrą tolerancję na niskie natężenie światła, ale dla optymalnego wzrostu należy zapewnić jej jasne światło filtrowane.
Jest bardzo odporna na suszę i wystarczy podlewać ją raz na tydzień podczas sezonu wegetacyjnego oraz rzadziej podczas w okresie jesienno-zimowym. Należy unikać nadmiernego podlewania lub pozostawiania rośliny w stojącej wodzie.
Pomoce naukowe: KEW.org/Tropicos.org/POWO ®Sansevierian/Zdjęcie główne: Sansevierian