Teofrast (ok. 371–287 p.n.e.) znany także jako Teofrast z Eresos, był greckim filozofem, uczniem Arystotelesa, i jest uznawany za ojca botaniki.

Jego prawdziwe imię to Tyrtamus, lecz zyskał przydomek Teofrast, oznaczający „bosko mówiący”, ze względu na zdolności retoryczne. Po śmierci Arystotelesa objął kierownictwo nad Liceum w Atenach, prowadząc akademię ku rozkwitowi.

Zainteresowania Teofrasta były wszechstronne: od filozofii przez biologię, fizykę, po botanikę. Najważniejsze z jego dzieł to:

„Historia Plantarum” (Dziewięć ksiąg o roślinach) – Pierwsza próba systematyzacji i klasyfikacji roślin. Opisał około 500 gatunków, analizując ich morfologię, rozmnażanie i zastosowanie.

„De Causis Plantarum” (Sześć ksiąg o przyczynach roślin) – Praca badająca procesy biologiczne, wzrost i wpływ środowiska na rośliny.

Główne osiągnięcia
  • Systematyka roślin: Wprowadzenie wczesnego systemu klasyfikacji roślin, dzieląc je na drzewa, krzewy, półkrzewy i zioła.
  • Morfologia i fizjologia: Opisanie podstawowych części roślin: korzeni, łodyg i liści, oraz ich funkcji.
  • Geografia i ekologia roślin: Analiza wpływu środowiska na rozmieszczenie gatunków, co czyni go prekursorem ekologii.
  • Reakcje roślin: Opis bodźców i ruchów roślin jako odpowiedzi na czynniki zewnętrzne.

Praktyczne zastosowanie: Zbadanie zastosowań roślin w medycynie i rolnictwie.

Prace Teofrasta stanowią fundament współczesnej botaniki, były szeroko komentowane przez wieki i inspirowały renesansowych naukowców. Jego metody łączące obserwację i eksperyment stały się modelem dla przyszłych badań naukowych.

Teofrast zmarł w Atenach, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo naukowe. Do dziś jest ceniony jako jeden z prekursorów nauk przyrodniczych i filozoficznych.

Sansevierian/Grafika:AI